با استناد به آیه مبارکه «إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً» می فرماید: باز فرض دیگر بنا بر قوم صوفیه که قائل به بسط زمان اند می باشد. البته این قول خود علامه مجلسی است که آنها به عرفا می گفتند صوفیه، در حالی که صوفی با عارف خیلی فرق می کند، عرفان مکتب عقل و مکتب فهمِ عمیق است و تصوف مکتب تبعیت کورکورانه است. 

به هر روی مرحوم مجلسی قول صوفیه در این باره را می فرماید. این همین مسئله نسبیت زمان است که در بیان انیشتین ثابت شده است. «الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبانٍ» خداوند خورشید و ماه را به حساب و کتاب آفریده «وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ» اینها همه بنده و عبد خدا هستند. یعنی نجم هم دارد ستایش خداوند را می کند. 

فرمود «الرَّحْمنُ، عَلَّمَ الْقُرْآنَ، خَلَقَ الْإِنْسانَ، عَلَّمَهُ الْبَيانَ» خداوند به انسان بیان آموخت، خب پس مگر خلقت آدم و نوح تصادفی است، مگر خلقت من و شما تصادفی است؟! پس همان نجم هم خلقتش تصادفی نیست. نجم بدر لغت به معنای خزه روی سنگ است. این خزه 50 سال روی سنگ  می ماند و از خود سنگ تغذیه می کند. چه این خزه با این رشد ضعیفش و چه آن شجر با رشد سریعش، اینها همه مثل خلقت انسان می مانَد که خداوند می فرماید: وقتی انسان را خلق کردم به حساب و کتاب خلق کردم «وَ کُلُّ شَيْ‏ءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدارٍ»

 

اگر اینها را بفهمیم که هر چیزی پیش خداوند حساب و کتابی دارد دیگر وقتمان را به بطالت نمی گذارانیم کل آفرینش دارد تسبیح او را می گوید.

 

حضرت امام در نامه ای به سید احمد نوشته است: پسرم، مورچه در قرآن می گوید سلیمان نمی فهمد «حَتَّي إِذا أَتَوْا عَلي‏ وادِ النَّمْلِ» خب ما که نرفتیم در وادیِ نمل تا بفهمیم سلیمان آنجا چه کار می کرد! «قالَتْ نَمْلَةٌ يا أَيُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَساکِنَکُمْ لا يَحْطِمَنَّکُمْ سُلَيْمانُ وَ جُنُودُهُ وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ، وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ» یعنی ای مورچگان، اینها نمی فهمند! بعد می گویند سلیمان توسل کرد به خداوند که از تو ممنونم که به من زبان آنها را آموختی: «فَتَبَسَّمَ ضاحِکاً مِنْ قَوْلِها» تبسم کرد، «فَقالَ ما لِيَ لا أَرَي الْهُدْهُدَ أَمْ کانَ مِنَ الْغائِبينَ» چرا هدهد را نمی بینم؛ من نمی بینم یا هدهد نیست؟!  «لَأُعَذِّبَنَّهُ عَذاباً شَديداً أَوْ لَأَذْبَحَنَّهُ أَوْ لَيَأْتِيَنِّي بِسُلْطانٍ مُبينٍ» ببینید! می خواهد با هدهد بحث کند! پس این موجودات هر کدام سِیر خودشان را دارند و ما هم سِیر خودمان را داریم. «الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبانٍ» در حدیثی می فرماید که بادی که در بهشت می وزد، از برگ درختان آوای قرآن به گوش می‌رسد. یعنی او هم دارد به اندازه خودش از قرآن بهره می برد ولی ما به غفلت می گذرانیم. ان‌شاءالله که رحمت خدا شامل حال ما بشود.