کمتر خانواده ای را می توان یافت که در ارتباطات خانوادگی قهر، کدورت و یا کینه ای در میان نداشته باشد؛ در این میان برخی از افراد سست عنصر، برای خود شیرینی، برای جلوه گری و به علت های گوناگون، دست به کار شده و سخن چینی می کنند. اینها به جای آنکه بر طبل آشتی و صلح بکوبند و ارتباطات را بهبود ببخشند؛ بر شیپور جنگ می نوازند. چه شرّی بالاتر از این؟
متأسفانه در این روز و روزگار خیلی از صفات پسندیده و فضیلت های اخلاقی و رفتاری کمرنگ شده و رو به فراموشی می رود. سنت های نیکویی مانند پیش قدم شدن برای صلح و آشتی، بخشش و عفو دیگران، نادیده گرفتن بدی های اطرافیان، خالی کردن قلب ها و سینه ها از کینه و دشمنی ها و … از طرف دیگر به جای آن زیبایی ها، زشتی ها و پلشتی ها جایگزین شده، منکر را معروف و پسندیده و معروف را منکر و زشت بر می شمارند. این را می توان از خصیصه های آخرالزمانی به حساب آورد. امّا زندگی در آخرالزمان، آیا می تواند دلیل خوبی برای گیر افتادن در مرداب زشتی ها باشد؟ یکی از این صفات زشتی که جای زیبایی های اخلاقی را گرفته، کار ناپسند و ناشایست سخن چینی است.
[سه شنبه 1396-01-15] [ 04:01:00 ب.ظ ]
امام علی علیه السلام در بخشی از نامه 45 کتاب شریف نهج البلاغه به فرماندار خود عثمان بن حنیف که دعوت مهمانی سرمایه‌داری از مردم بصره را پذیرفته بود می فرماید:ای پسر حنیف،بدان كه هر كس را امامى است كه بدو اقتدا مى‌كند و از نور دانش او فروغ مى گيرد . اينك امام شما از همه دنيايش به پيراهنى و ازارى و از همه طعامهايش به دو قرص نان اكتفا كرده است. البته شما را ياراى آن نيست كه چنين كنيد ، ولى مرا به پارسايى و مجاهدت و پاكدامنى و درستى خويش يارى دهيد . به خدا سوگند ، از دنياى شما پاره زرى نيندوخته‌ام و از همه غنايم آن مالى ذخيره نكرده‌ام و به جاى اين جامه ، كه اينك كهنه شده است ، جامه‌اى ديگر آماده نساخته‌ام. 