تقابل شیطان با نماز

از بین بردن تسبیح دو راه دارد، یکی پس از دیگری دانه ها را شکستن و راه آسان تر نخ را پاره کردن؛ نخ که پاره شود دیگر خبری از تسبیح نیست که نیست. شیطان هم برای اینکه تسبیح دینمان را از دستمان در بیاورد، دو راه دارد: از بین بردن دانه دانه دانه ها و راه دوم پاره کردن نخ تسبیح… شیطان یک راست میرود سراغ نخ تسبیح، و آن چیزی نیست جز نماز؛ نماز است که از ما گرفته شود، دانه دانه خوبی های دیگر هم از وجود ماپر می کشند.

استاد محمد علی جابری| بررسی تقابل شیطان با نماز| صفحه 13

سجده بهترین و نزدیکترین حالتی است که بنده به پروردگارش نزدیک می‌شود.

در این گزارش به دعا‌هایی اشاره می‌شود که جزو بهترین دعا‌های در سجده و در پایان نماز است.

در سجده، خواندن این دعاها سفارش می‌شود:

* «یا لطیف ارحم عبدک ضعیف، یا جلیل ارحم عبدک الذلیل»؛

* «یا ولی العافیه، اسئلک العافیه، عافیه الدّین و الدنیا و الاخره، بجاهِ محمّـد و عترته الطاهره صلواتک علیه اجمعین»؛

* «اللهم انی اسئلک الراحه عند الموت و المغفره بعد الموت و العفو عند الحساب».

* «یا من له الدنیا و الاخره ارحم من لیس له الدنیا و الاخره»؛

* «رب اغفر و ارحم و تجاوز عما تعلم انک الاعزّ الاجلّ الاکرم»؛

* «یا خیر المسوولین و یا خیر المعطین، الرزقنی و ارزق عیالی من فضلک فاِّنک ذوالفضل العظیم».

 اما دعاهاى اين سجده بسيار است و آسانترين آنها اين چند مورد است.
اول: به سند معتبر از حضرت رضا عليه السّلام روايت شده: اگر ميخواهى صد مرتبه شكرا شكرا بگو و اگر مى خواهى صدر مرتبه عفوا عفوا.
در «عيون اخبار الرضا» از رجاء بن ابى الضّحاك روايت كرده كه حضرت رضا عليه السّلام در راه خراسان، هرگاه از تعقيب نماز ظهر فارغ ميشدند صد مرتبه در سجده ميگفتند شكرا للّه و چون از تعقيب نماز عصر فارغ ميشدند، صد مرتبه مى گفتند حمدا للّه دوم: شيخ كلينى به سند معتبر از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده: نزديكترين احوال بنده به خداى تعالى هنگامىاست كه در سجده باشد و خداى خود را بخواند.
چون به سجده روى بگو:

يا رَبَّ الاَْرْبابِ وَيا مَلِكَ الْمُلُوكِ وَيا سَيِّدَ السّاداتِ وَيا جَبّارَ الْجَبابِرَةِ وَيا اِلهَ الاْلِهَةِ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ

اى پروردگار پرورندگان، و اى پادشاه پادشاهان، و اى سرور سروران، و اى جبّار جبّاران، و اى معبود معبودان، درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد

سپس حاجت خود را بخواه.
آنگاه بگو:

فَاِنّى عَبْدُكَ ناصِيَتى فى قَبْضَتِكَ

من بنده توام، اختيارم در دست قدرت توست.

 بعد هر دعايى را كه خواهى بكن، كه خدا بخشنده است، و برآوردن هيچ حاجتى براى او دشوار نيست.
سوم: كلينى به سند موثّق از حضرت صادق عليه السّلام روايت كرده: پدرم را شبى در مسجد به حال سجده ديدم، شنيدم مى گريست و اين دعا را مى خواند:

سُبْحانَكَ اَللّهُمَّ اَنْتَ رِبّى حَقّاً حَقّاً سَجَدْتُ لَكَ يا رَبِّ تَعَبُّداً وَرِقّاً اَللّهُمَّ اِنَّ عَمَلى ضَعيفٌ فَضاعِفْهُ لى اَللّهُمَّ قِنى عَذابَكَ يَوْمَ تَبْعَثُ عِبادَكَ وَتُبْ عَلَىَّ اِنَّكَ اَنْتَ التَّوّابُ الرَّحيمُ

ادامه »

طاوس بن کیسان یمانی، یکی از اصحاب بزرگ حضرت سجاد علیه السلام، می گوید:

« شبی در مسجد الحرام وارد حجر اسماعیل شدم. امام سجاد علیه السلام وارد شد و به نماز مشغول شد. مدتی طولانی نماز خواند، سپس به سجده رفت. من با خود گفتم او مردی صالح از اهل بیتی نیکوکار است، حتماً به دعایش گوش فرا بدهم ببینم چه می‌گوید. شنیدم که در سجده فرمود:

«عبیدک بفنائک، مسکینک بفنائک، فقیرک بفنائک، سائلک بفنائک »؛

بنده گوچک تو، وابسته به تو، نیازمند به تو، درخواست کننده از تو، در آستانه تو است. 

از آن پس هرگاه به ناراحتی و مشکلی برمی‌خوردم، این دعا را می‌خواندم و بدون استثنا مشکلم برطرف می‌شد.»

یوسف بن اسباط از پدرش نقل می کند که وارد مسجد کوفه شدم و دیدم جوانی با خدای خود مناجات می کند و در سجده خود می گوید:

« سجد وجهی متعفراً فی التراب لخالقی و حق له »؛ ( صورتم خاک آلوده برای خالقش در سجده است و این خضوع و بندگی شایسته اوست. )
نزدیک‌تر رفتم و دیدم حضرت علی بن الحسین علیه السلام است.

و همچنین بنا بر نقل حضرت صادق علیه السلام از زبان یکی از غلامان حضرت سجاد علیه السلام « روزی امام به صحرا رفت و بر روی سنگی زبر به سجده افتاد. من ایستاده بودم و صدای بلند گریه امام را می شنیدم، و شمردم که هزار مرتبه گفت:«لا اله الاالله حقاّ حقاّ لا اله الا الله تعبداّ ورقا لا اله الا الله ایماناً و صدقاً… »؛ ( جز الله معبودی نیست و این را حق می دانم و بدان معترفم. جز الله معبودی نیست و این را در حالت بندگی کامل می گویم، جز الله معبودی نیست و این را بر اساس ایمان و راستی می گویم. )

 منابع: بحارالانوار، جد 46، ص 76 به نقل از الارشاد و ص 78 به نقل از مناقب و صفحه 99 حدیث 88 به نقل از کشف الغمه و جلد 45 صفحه 149