آخرش شرح غمم روی زبان‌ها افتاد
همه گفتند که خیبر شکن از پا افتاد

آه، رفتی و تمام بدنم می لرزد
پهلوان تو زمین خورد، وَ از نا افتاد

غسلِ جسم تو بُوَد سخت تر از هر کاری
کوه، پاشیده شد و بر روی دریا افتاد

دو سه ماه است که رخسار تو با پوشیه است
چشم من بر رخ نیلی تو حالا افتاد

مَحرمت بودم و نامَحرم زخم بدنت
این چه زخمی ست که بر بازوی تو جا افتاد؟

بشکند دست کسی که… اثرش معلوم است
جای دستی به روی صورت حورا افتاد

با یتیمان تو هم‌ناله شده جبرائیل
ولوله در وسط عرش معلّی افتاد

ساحلم بودی و رفتی و نگفتی با خود…
که علی در وسط موج بلایا افتاد

با چه رویی بدنت را بدهم بر پدرت
لبم از شرم، ز هر صحبت و نجوا افتاد

با چه رویی به پدرجان تو این را گویم…
“پیش چشمان همه، امّ ابیها افتاد”

رضا قاسمی

نزد خالق هر کسی باشد فرودش بیشتر

در مسیر بندگی باشد صعودش بیشتر

اهل صوم و صمت باش و دل به پرحرفان مبند

مزبله وقتی بسوزد هست دودش بیشتر

خواست لیلا تا که مجنون را مقرب تر کند

کاسه ی او را شکست و آزمودش بیشتر

بهره ها دارد دل ویرانه… می دانم ولی

دل که می گیرد، شود با گریه سودش بیشتر

وادی عشق است کیش ما، شکسته تر شود

هر کسی باشد دراین وادی ورودش بیشتر

عاشقی که دل نبست اصلا به دنیا، می شود

با امام عصر خود گفت و شنودش بیشتر

بیشتر اصلا خودم دل را سپردم دست او؟!

یا نه اصلا با محبت ها ربودش بیشتر؟

این همه دست تمنا از سر دلگرمی است

هر که لطفش بیشتر خواهان جودش بیشتر

رحمت و خیری که از سوزِ دعایش می رسد

در زمان ابتلا بوده نمودش بیشتر

در میان روضه ها می آید و حس می شود

در عزای مادرش زهرا وجودش بیشتر

بال پروانه اگر مسمار آزارش دهد

می شود در شعله درهم تار و پودش بیشتر

درد پهلو که کسی دارد نمازش مشکل است

دردسر دارد سجودش از قعودش بیشتر

بهر قتل شیر خیبر هر کدامش کافی است

درد بازو جای خود، روی کبودش بیشتر

محمد جواد شیرازی

از ميان اشک ها خنديده مي آيد کسي
خواب بيداري ما را ديده مي آيد کسي

با ترنم با ترانه با سروش سبز آب
از گلوي بيشه خشکيده مي آيد کسي

مثل عطر تازه تک جنگل باران زده
در سلام بادها پيچيده مي آيد کسي

کهکشاني از پرستو در پناهش پرفشان
آسمان در آسمان کوچيده مي آيد کسي

خواب ديدم , خواب ديده در خيالي ديده اند
از شب ما روز را پرسيده مي آيد کسي

تقدیم به پیشگاه قدسی آقا اباعبدالله الحسین

شکستی آنچنانم، شد درونم از برون پیدا
جنون بیرون زد و شد بر همه حالِ درون پیدا

امیر لشکر غم گشته ‌ام، سردار اندوهم
به سر امشب ز داغت شد هزار و یک قشون پیدا

به حسرت بسته است آه دلم را جوشش داغم
ز هر آهی شود در دیده‌ ام صد موج خون پیدا

دلم را چار قسمت کن به چشم خویشتن بنگر
ز شوقت در وجودم حاء و سین و یاء و نون پیدا

ستون‌ها از تب دیوانگان بسیار می‌ نالند
ز خون سر بود رَدّی ز ما در بی‌ ستون پیدا

به خلوتگاه جان خواندم تو را و ناگه از پرده
همین که جلوه کردی شد ز خاک من جنون پیدا

مجید نجفی