شیخ معروفی نقل می کند که یک روز در کربلا بودکه خواب دید برای زیارت به حرم می رود و مقابل ضریح که رسید آقا اباعبدالله علیه السلام را دید و در میان ان همه جمعیت حضرت به جوانی که به ایشان سلام داد توجه کرد و لبخندی زد و من متوجه نشدم چه شد تا اینکه از خواب بیدار شدم و به زیارت رفتم و دقیقأ خواب را تعبیر شده دیدم و همان هایی را در کوچه دیدم که در خواب دیده بودم. به ضریح حضرت که رسیدم و سلام دادم نگاه کردم و همان جوان را مقابل ضریح دیدم و فهمیدم هرچه هست گره کارم به دست او باز می شود به دنبال جوان رفتم و خواب را تعریف کردم و حکمت آن را از او پرسیدم. جوان گفت: ما شب های جمعه که می شود از این فاصله ی دور به زیارت حضرت می اییم یک هفته پدر پیرم را می اورم و هفته ی دیگر مادرم را. این هفته خواستم مادرم را که اصرار کرده بود بیاورم او را کول کردم تا کربلا آوردم و آقا را دیدم که به من لبخند زدند و از آن روز به بعد هروقت امدم لبخند حضرت را دیدم. این محبت به مادر چقدر می تواند سیم ما را به اباعبدالله علیه السلام وصل کند. حالا اگر ما این محبت را به مادر حضرت هم بورزیم و برای او اشک بریزیم چه می شود؟