چند نفر از جواب دادن طفره رفتند و آخر سر یکی گفت که مسلم شهید شده. وقتی خبر را شنیدم، زبانم بند آمد و تنم یخ کرد. باورش برایم سخت بود. می‌گفتند: همراه بولدزرها جلو رفته بود تا برای زدن تپه‌های دیده بانی، بچه‌ها را راهنمایی کند که خمپارۀ دشمن کنارش افتاده و بدنش را تکه تکه کرده است. با شهادت مجید و مسلم، حزن عجیبی کل گردان را فرا گرفت. حال من هم تعریفی نداشت. چهره مهربان مسلم یک لحظه از جلوی چشمم کنار نمی‌رفت. مدام او را توی لباس دامادی تصوّر میک‌ردم و قلبم فشرده می‌شد.

  یکی از شبها که تمامی بچه ها توی سنگرهایشان استراحت می‌کردند، صدای گریه‌ای توجه همه را به خودش جلب کرد. رفتیم بالای سرش. نشسته و زانوهایش را بغل کرده بود. گفت که خواب مسلم را دیده، توی خواب به او گفته: «بی معرفت‌ها، چرا امانتی منو که جا مونده برام نمی‌فرستید؟» بچه‌ها به همدیگر نگاه کردند و گفتند: «ما که همۀ وسایلاشو همراه تکه‌های پیکرش فرستادیم عقب!»

 هوا که روشن شد، به محل شهادت مسلم رفتیم. دوباره داغِ دل‌هایمان تازه شد و اشک‌هایمان ریخت. شروع کردیم به گشتن خاک‌های اطراف محل شهادتش. نمی‌دانستیم دنبال چه می‌گردیم، اما امیدوار بودیم که چیزی از وسایلش جا مانده باشد. پرده اشک جلوی چشم‌هایم را گرفته بود و نمی‌توانستم خوب ببینم. یکی از بچه‌ها که حال خوشی نداشت، روی زمین نشست و زانوی غم بغل گرفت و گریه کرد. چند لحظه بعد داد زد: «پیدا کردم، پیداش کردم.»  تکّه گوشتی توی دستش بود. گفت: «داشتم بی‌حوصله با نوک پوتینم خاک‌ها رو زیرورو می‌کردم که اینو دیدم.» آن تکّه گوشت را که احتمالاً از پهلوی مسلم کنده شده بود، توی دستمالی پیچیدیم و به معراج شهدا فرستادیم.»

 

«مهسا سیفی» خاطرات این رزمنده زنجانی را جمع‌آوری کرده است.