ذکر الهی به معنای پذیرش الوهیت مطلق خداوند بر هستی است. ذاکر با ذکر دائمی خود می کوشد تا این حضور در محضر الهی را تلقین کند و از همه عنایات ربوبیتی خداوند و تمام ظرفیت های وجودی خود بهره برد. در مقابل، هر دم غفلت از خداوند، به معنای غفلت از خود و بسیاری چیزهای دیگر است؛ چرا که انسان غافل با غفلت خویش با وجود ارتباط فقری خود با خداوند، امکان اتصال آگاهانه بامبدأ وجودی و بقایی خود را از میان می برد و تنها از رحمت رحمانی و تکوینی الهی نسبت به خود بهره می برد و از عنایات و رحمت رحیمی بی بهره می ماند. این گونه است که زندگی سختی را برای خود رقم می زند و همانند کسی می باشد که با آنکه در خانه از همه امکانات روشنایی برخوردار است اما کلید اتصال های برق و روشنایی را نمی زند و در تاریکی مطلق به سر می برد، هر چند که هر از گاهی نوری چون آذرخش محیطش را روشن می کند و به زودی به خاموشی می گراید و او را در تاریکی بدتری تنها می گذارد. این تصویری است که آموزه های وحیانی قرآن از انسان های غافل از خدا به نمایش می گذارد. نویسنده در این مطلب موارد و آثار غفلت را با مراجعه به آموزه های قرآنی تبیین کرده است.