جهیزیه‌ی زیاد، هیچ دختری را خوشبخت نمی‌کند و هیچ خانواده‌ای را به آن آرامش و سکون و اعتماد لازم نمی‌رساند. اینها جز دردسر و اسباب زحمت و اسباب مشکل فایده‌ای ندارد.

“خوشبختی” واژه ای است که همیشه همه آدم ها به دنبال آن هستند. این واژه زمانی معنای عمیق تر و رنگ و لعاب بیشتری به خود می گیرد که دختر یا پسری به سنی می رسند که احساس می کنند باید ازدواج کنند و مفهوم خوشبختی را در کنار همسر خود به طور کامل دریافت کنند … اما چرا عده ای که متأسفانه در جامعه امروز کم هم نیستند، این مفهوم خوشبختی فقط در حد آرزو برایشان باقی می ماند و با ازدواجی که با هزاران امید به سمتش رفته اند خوشبختی را احساس نمی کنند؟

برای این سؤال جواب های زیادی می توان داد اما نکته اساسی که ما می خواهیم در این فرصت با هم مروری داشته باشیم این است که دریافت های ما از خوشبختی به همان میزانی تداوم دارد که معیارهایمان ما را به سمت خود می کشاند.

یعنی اگر برای من نوعی خوشبختی را در داشتن یک همسر زیبا، همسر پولدار، زندگی در فلان محله و برج تهران، سوار شدن فلان مدل ماشین، داشتن فلان جواهر و برگزاری مراسم عروسی در فلان تالار و باغ بدانم به همان اندازه خوشبختی برایم حاصل می شود ، نه بیشتر …