امام علی علیه السلام در نامه 55 کتاب شریف نهج البلاغه که در سال 37 هجری قمری به معاویه نوشت، می فرماید:
خداى سبحان دنيا را براى آخرت كه پس از آن مى آيد ، آفريده است و مردمش را مى آزمايد تا معلوم شود كدام يك به عمل نيكوترند . ما براى دنيا آفريده نشده ايم و ما را به كوشش در كار دنيا امر نفرموده اند . ما را به دنيا آورده اند تا آزمایشمان کنند .
سپس امام در ادامه می فرماید:
خداوند مرا به تو آزموده است و تو را به من . يكى از ما را حجت آن ديگر قرار داده . پس تو در پى دنيا تاختى و به تأويل قرآن پرداختى و مرا به جنايتى متهم ساختى ، كه دست و زبان من در آن دخالتى نداشته اند . تو و مردم شام اين بهتان را برساختيد . عالم شما جاهلتان را برانگيخت و ايستادگانتان ، نشستگانتان را .
امام علی در این قسمت از نامه با کلامی نصیحت گونه به معاویه می فرماید:
پس درباره خود از خداى بترس و زمام خود از دست شيطان به در كن و روى به آخرت نه كه راه آخرت راه ما و راه توست . بترس كه بزودى تو را حادثه اى رسد كه ريشه ات را بركند و نسلت را براندازد .
امام در ادامه می افزاید:براى تو سوگند مى خورم ، سوگندى عارى از هر دروغ ، كه اگر دست تقدير مرا و تو را به هم رساند ، همچنان در برابر تو خواهم بود تا خداوند ميان ما داورى كند كه او بهترين داوران است.
باشگاه خبرنگاران جوان؛
