ادامه مطلب :

رعایت تقوا و ورع، توجه به واجبات و پرهیز از محرمات

اولین و پایه‌ای‌ترین شرط سازندگی خود، عمل به واجبات دین و اهتمام داشتن نسبت به انجام آن‌هاست. مؤمن منتظر نمی‌تواند ببیند که واجبی از او فوت می‌شود و می داند که محبوبترین کارها نزد خداوند، عمل به فرائض است. امام صادق علیه السّلام فرمودند: «قال اللهُ تبارَکَ وتعالی: ما تَحَبَّبَ الَیَّ عبدی باحبَّ مما افتَرَضتُ» خداوند فرمود: بنده ی من به وسیله چیزی محبوبتر از انجام واجبات به من اظهار دوستی نکرده است.(اصول كافی،ج2،ص82) البته مقید شدن به انجام واجبات سختی دارد و مطابق طبع حیوانی و راحت طلب نفس انسان نیست، ولی منتظر واقعی بر این امر، صبرپیشه می‌کند و خود را بر خلاف امیال نفسانی به انجام آن، مقید می‌سازد.

ورع کمالی است در انسان که زمینه ی پرهیز و حتّی فرار از گناهان را در او فراهم می‌کند، به طوری که از نزدیک شدن به آن وحشت دارد و از ترس اینکه مبادا به حرام بیفتد، به حد و مرز آن، نزدیک هم نمی‌شود. اگر تقوا و ورع نباشد، هیچ امیدی به اعمال خوب آدمی نیست؛ چون همه‌ی آنها در معرض تباهی و از دست رفتن است. برای اینکه بتوانیم به امام زمان خود نزدیک شویم، باید دلها را آماده کرده و دریچه ی دل را به سویی ببریم که پاکی‌ها و صداقت ملکه‌ مان شود.

شناخت امام عصر در روابط اجتماعی

اینکه آیا رفتار ما منطبق بر سبک زندگی مهدوی است یا خیر را باید در نوع روابط اجتماعی خود با دیگران ببینیم. وقتی که درحال تعامل اجتماعی هستیم، گفت و شنود ما، باید طوری باشد که دل‌ها را به هم گره بزند. بعضی‌ها دل دوستان و فامیل خود را می‌شکنند و آن‌ها را از موقعیتی که دارند، خارج می‌نمایند، مسلمین را به جان هم میاندازند و باعث ایجاد جدایی در جامعه می‌شوند. وقتی رابطه‌ی بین خانواده ها، زیاد شود و بین آنها دوستی به وجود آوریم و این ارتباطات، بر پایه‌ی صداقت و صلح و راستی باشد. رسیدگی به مشکلات جامعه، نیاز به تلاش و کوشش فراوان همه دارد تا رفاه و آسایش برقرار شود؛ یعنی اقشار مختلف مردم برای برپایی نظم و ثبات در جامعه، تلاش کنند. وقتی مردم نگاه مثبت و برداشت‌های درستی از یکدیگر داشته باشند، دوستی‌ها تقویت می‌شود.

آن ‌وقت امام عصر(عجل الله تعالی فرجه) از ما خوشحال خواهند شد؛ به همین دلیل، همدیگر را در مجالس و محافلی که دعوت می‌شویم تحویل بگیریم و سعی کنیم دل دیگران را نشکنیم و محبت را در دل جامعه گسترش دهیم و انس و الفت را در بین مردم، زیاد کنیم. زیرا امام عصر در جامعه حضور دارد و نیات و اعمال ما را می‌بیند؛ پس بیاییم حضور حضرت را در زندگی پررنگ تر جلوه بدهیم. او را در لحظه لحظه زندگی خود، جاری و ساری ببینیم و طوری رفتار نماییم که حضرت از ما آزرده نشوند. حقوق والدین را به آنان پرداخته و احترامشان بگذاریم. به آنها سر زده و در کوچه و بازار به همدیگر سلام کنیم. بین کسبه و بازاریان خوش برخورد بوده و کلامی نافذ داشته باشیم و دست هم نوعمان را به گرمی بفشاریم. زیرا حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه یاوری بی چون و چرا و مطیع را برای خود برمی‌گزینند و ما با نیروی تقوا و خودسازی می‌توانیم این سمت را بیابیم. یعنی اگر بخواهیم آن گونه که حضرت می‌خواهند باشیم (یک مؤمن واقعی) باید از امیال خود، برای اطاعت محض ایشان، بگذریم. اگر بخواهیم راههای خودسازی، برپایه‌ی نظم و انضباط رفتاری باشد، باید بر پایه‌ی اعتقادات واخلاق حسنه، به آن دسترسی پیدا کرد. 

گرفتاری امام علیه السلام به سبب گرفتاری‌های شیعیان

بعد وسیعی از ناراحتی‌ها و رنج‌های امام علیهالسّلام مربوط به گرفتاری‌های شیعیان ایشان می‌شود؛ به خاطر همین عدم همدلی و عدم خوش‌رفتاری ما با یکدیگر است؛ امام درست مانند یک پدر دلسوز و مهربان که در گرفتاری  فرزند خویش، گرفتار می‌شوند، هستند؛ هیچ پدر و مادری علاقه¬مند به فرزندشان، وقتی ناراحتی و مشکلات او را می‌بینند، نمی‌توانند نسبت به آنها بیتفاوت باشند؛ بلکه هرقدر، فهم و درایت آنها بیشتر از فرزندشان باشد، مسائل و مشکلات او را بهتر و عمیقتر درک می‌کنند و به همین دلیل، بیش از خود او، نگران وضعیت او می‌شوند. در وادی محبت، قاعده‌ای وجود دارد که به وسیله¬ی آن میتوان شدت و ضعف محبت را محک زد. آن قاعده این است که هر قدر محبت کسی در قلب انسان بیشتر و شدیدتر باشد او خودش را بیشتر فراموش می کند و در عوض محبوبش در قلبش جای بیشتری پیدا می‌کند.

 

خلاصه سخن: رعایت تقوا و همدلی، باعث نزدیکی ما به حضرت مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف خواهد شد؛ وقتی ما در نیات و اعمال خود حساس بوده و از نظر روابط اجتماعی، منعطف و همدل باشیم باعث رنجش حضرت نشده و ایشان را خوشحال خواهیم کرد؛ زیرا امام از روابط نادرست اجتماعی شیعیان در دوران غیبت ناراحت بوده و نگران هستند.