این امر یک قانون کلی و عمومی است و بلا استثنا است که در نهایت بازگشت همه انسانها به سوی حق تعالی است چراکه جایگاه اصلی انسان این جهان نیست و او تنها برای شرکت در امتحانی الهی در این حیات ناپایدار قدم می گذارد که پس از پایان آزمون به سرای آخرت وارد می شود.

خداوند متعال در آیاتی چند از قرآن کریم می فرماید: * كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْت* هر انسانی با مرگ روبه رو می شود و طعم آن را می چشد. در این آیات شریفه، تعبیر به چشیدن اشاره به احساس كامل دارد، بدین معنا که آن را با تمام وجودش درک می کند( زیرا به عنوان مثال،گاه مى‏شود انسان غذایى را با چشم ببیند و یا با دست ‏كند، ولى اینها هیچكدام احساس كامل نیست، مگر زمانى كه به وسیله ذائقه خود آن را بچشد) بنابراین این امر یک قانون کلی و عمومی است و بلا استثنا است که در نهایت بازگشت همه انسانها به سوی حق تعالی است چراکه جایگاه اصلی انسان این جهان نیست و او تنها برای شرکت در امتحانی الهی در این حیات ناپایدار قدم می گذارد که پس از پایان آزمون به سرای آخرت وارد می شود.  خداوند متعال در آیه *الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیاةَ لِیَبْلُوَكُمْ أَیُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا * در کنار خلق حیات و زندگی، از خلقت مرگ صحبت می کند، بنابراین از آنجا که خلقت به امور وجودی تعلق می گیرد پس مرگ نیز یک امر وجودی است که مخلوق است و فنا و نیستی از آن اراده نمی شود ، بلکه آن به معنای انتقال از جهانی به جهان دیگر است به عبارت دیگر فرشتگان مرگ، روح انسان را از عالم فنا که این دنیا باشد به عالم بقا که عالم آخرت است ،منتقل می کنند و این مفهومی است که بارها در قرآن کریم تکرار شده است.  

ادامه »