? آیه «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون» (۱۵۶ بقره) در مرگ هر انسانی در زبان وابستگانش، جاری است

? اما متأسفانه کمتر به معنای بلند عرفانی آن توجه می‌شود؛ «إِنَّا لِلَّهِ»؛ ما، مال خدائیم نه مال خودمان؛ یعنی احساس مالکیت که ما به خود نسبت می‌دهیم، حقیقتاً مال ما نیست

? بلکه مالکش خدا است؛ زیرا ما عبدیم

?و العبد و ما فی یده کان لمولاه

?عبد و آهرآنچه در دست دارد مال خداوند است

? بنابراین هستی‌ای که ما به خود نسبت می‌دهیم؛ هستی حق است که بشکل عاریه‌ای به ما انتساب یافته است؛ ولی این انتساب عاریه‌ای ما را بتوهم انداخته که خیال کنیم ما موجویتی داریم که مال خودمان است

? جمله «إِنَّا لِلَّهِ» به ما هشدار می‌دهد که این‌گونه مپندارید که این نسبت، حقیقی است؛ بلکه این انتساب، مجازی و قرضی است؛ و انتساب حقیقی از آن خدا است.