با اين كه به دلايل گوناگون از پيگيري اخبار حوادث پرهيز دارم، در روزهاي گذشته دو تصوير فجيع از قتل، مثله كردن و سوزاندن جنازه يك دختر نوجوان و يك زن جوان در دو نقطه مختلف كشور در فضاي مجازي به چشمم خورد كه بسيار تلخ و شنيع بود و به شدت آزارم داد.
محمدرضا زائری در یادداشتی نوشت: با اين كه به دلايل گوناگون از پيگيري اخبار حوادث پرهيز دارم و معمولا در فضاي مجازي هم از تماشاي عكس ها و فيلمهاي ناخوشايند و منزجركننده جرم ها و جنايات امتناع مي كنم، در روزهاي گذشته دو تصوير فجيع از قتل، مثله كردن و سوزاندن جنازه يك دختر نوجوان و يك زن جوان در دو نقطه مختلف كشور در فضاي مجازي به چشمم خورد كه بسيار تلخ و شنيع بود و به شدت آزارم داد.
هر روز خبرهايي از انواع بزه ها و جرم هاي پراكنده و خُرد اجتماعي نظير حمله به مردم و رهگذران با سلاح سرد، سرقت هاي پراكنده، كيف قاپي، ناهنجاري هاي اخلاقي، آزارهاي جنسي و مسايلي از اين دست منتشر مي شود يا مردم خود شاهد چنين حوادثي هستند و از نزديك فضاي ناامني و آشوب را لمس مي كنند.
آسيب هاي اجتماعي مثل خوره بي سر و صدا و به تدريج جسم و جان آرامش عمومي و اعتماد مردمي را مي خورند و به مرور ضربه اي كاري به استقرار رواني و روحي مردم مي زنند.
احساس نا امني آسيب هايي دارد كه در نگاه اول شايد به چشم نيايد ولي اندك اندك لايه هاي زيرين دلبستگي هاي مردم به خاك و باور و حس تعلق به وطن را سست مي كند و زمينه را براي ريزش ها و لغزش ها فراهم مي سازد.
عدم رضايت از زندگي خطرناك ترين حاصل اين آسيب هاست و وقتي كسي از زيستن در يك محيط احساس رضايت نكرد و از بودن در يك جمع و با يك گروه دلخوش نبود به راحتي مي تواند دچار آفت هاي بزرگي شود كه شايد روز اول حتى تصورش را نكند.
انسان تنها در صورتي براي اصلاح و بهبود جامعه و فضاي پيرامون خود انگيزه دارد و براي مقابله با تهديدها و خطرها مي كوشد كه نسبت به آن محيط دلبستگي و تعلق خاطر داشته باشد.(چه منزل مسكوني و چه محيط كار و چه در سطح بزرگتر يك كشور)
در نخستين سالهاي پس از پيروزي انقلاب اسلامي كه چنين احساس تعلق عاطفي و دلبستگي به ايران و آينده آن در ميان مردم وجود داشت، همگان نسبت به مسايل عمومي احساس تعهد و مسؤوليت داشتند و جلوه هاي افتخار آميز و درخشاني از همكاري براي كاهش مصرف سوخت و گزارش رفتار مشكوك گروهكها تا همراهي پرشور در جهاد سازندگي، بسيج و حضور حماسي در ميدان هاي جنگ تحميلي را به نمايش گذاشتند.
هرقدر اين احساس تعلق و دلبستگي كاهش يابد به همين ميزان بايد نگران آسيب ديدن آن همراهي ها و همدلي ها بود.
انسان وقتي از خانه خود در مقابل دشمن دفاع مي كند و براي سامان يافتن و زيبابودن و بهتر شدن وضع خانه اش مي كوشد كه به اهالي آن خانه دل ببندد و آن خانه را دوست داشته باشد و آينده اش را روشن ببيند و در آن خانه احساس امنيت و آرامش كند و به زندگي در آن خانه ببالد و از بودن در آن خانه احساس رضايت داشته باشد.
شما وقتي براي خانه تكاني در آستانه عيد آستين بالا مي زنيد و با شور و شوق به كار مي پردازيد كه خانه تان را دوست داريد و عوامل گوناگون باعث تقويت احساس تعلق و دلبستگي و رضايت و آرامش شما باشد، وگرنه اصلا دست به سياه و سفيد نمي زنيد و مثلا وقتي كه قرار است يكي دوماه ديگر خانه را ترك كنيد به طور طبيعي اين مدت را با ناراحتي و آزردگي تحمل مي كنيد و با لحظه شماري براي ترك آن مي گذرانيد.
اگر كسي تعلق خود را از دست داد و ريشه هاي دلبستگي و باور و رضايتمندي و افتخار او نسبت به اين خاستگاه و موطن از هم گسست، لاجرم آن بي ميلي و عدم محبت از دل به زبان مي رسد و تعابيري چون: ” به من چه"؟ ، “به درك"! ، “ولش كن بابا"! و امثال اينها در گفتارش شنيده مي شود و اين احساس در رفتار او قابل مشاهده خواهد بود.
اين مرحله دقيقا همان نقطه اي است كه خطرش از هر مشكل و تهديد سياسي و اقتصادي و نظامي بيشتر و نگران كننده تر است.
روحانيت بايد بيش از هر چيز و پيش از هر موضوعي نسبت به اين تهديد احساس نگراني كند و براي آن فرياد بزند.
اگر احساس رضايتمندي از زندگي در ايران اسلامي ضعيف شود يا از بين برود ديگر هيچ تلاش و كوشش ارزشمندي براي ارتقاي فرهنگي و ديني و اجتماعي و فكري اثري نخواهد داشت.
موضوعات مختلفي از حجاب و موسيقي تا نماز و اخلاق تنها در صورتي قابل توجه و اهتمام است كه اين زمينه ابتدايي وجود داشته باشد وگرنه براي كسي كه دل از خانه بريده و هواي رفتن دارد هرچه هم از ماهي قرمز و تخم مرغ رنگي براي سفره هفت سين بگوييد يا او را براي شستن فرشها و تعويض پرده ها تشويق كنيد اثري نخواهد داشت، زيرا او ديگر دلش در هوايي ديگر است و اينجا را يك “خراب شده"! مي بيند كه بايد در اولين فرصت از آن گريخت، نه “خانه” پدري كه بخواهد عكس هاي رنگارنگ محبت مادر و برادران و خواهرانش را بر ديوارهايش قاب بگيرد.
وارث
ویژهبرنامه شب شعر «فاطمه(سلام الله علیها)، بانوی مهر ـ امابیها» با حضور آیت‌الله «محسن اراکی» دبیرکل مجمع جهانی تقریب، «محمود صلاحی» معاون فرهنگی هنری شهرداری تهران، حجتالاسلام «سیدمحمود نبویان» معاون فرهنگی مجمع تقریب مذاهب اسلامی، «طوبی کرمانی»، دبیرکل اتحادیه جهانی زنان مسلمان در برج میلاد تهران برگزار شد.
