حضرت امام (ره) توجه ویژه‏اى نسبت ‏به ماه رمضان داشته و بدین جهت، ملاقات‏ هاى خودشان را در ماه رمضان تعطیل مى‏ كردند و به دعا و تلاوت قرآن و… مى ‏پرداختند.

 

و خودشان مى‏ گفتند: «خود ماه مبارك رمضان، كارى است‏».

یكى از یاران امام، در این باره گفته است : در این ماه، ایشان شعر نمى‏ خواندند و نمى‏ سرودند و گوش به شعر هم نمى ‏دادند. خلاصه، دگرگونى خاصى متناسب با این ماه در زندگى خود ایجاد مى‏ كردند، به گون ه‏اى كه این ماه را، سراسر، به تلاوت قرآن مجید و دعا كردن و انجام دادن مستحبات مربوط به ماه رمضان سپرى مى‏ كردند.

ایشان، به هنگام سحر وافطار، بسیار كم مى‏ خوردند، به گونه ‏اى كه خادم‏شان فكر مى‏ كردند كه امام، چیزى نخورده است!

 

از جمله برنامه ‏هاى ویژه‏ حضرت امام (ره) در ماه مبارك رمضان، عبادت و تهجد بود. 

 

 

اكثر آشنایان امام نقل مى‏ كنند كه ایشان از سن جوانى، نماز شب و تهجد، جزء برنامه ‏هایشان بود. بعضى از نزدیكان ایشان مى‏ گفتند كه وقتى در ظلمت و تاریكى نیمه‏ شب، آهسته وارد اتاق امام مى‏ شدم، معاشقه امام را با ایزد احساس مى‏ کردم و مى ‏دیدم كه با خضوع و خشوعى خاص، نماز مى‏ خواندند و قیام و ركوع و سجود را بجا مى‏ آوردند كه حقا وصف ناپذیر بود. با خودم فكر مى‏ كردم كه شب امام، حقیقتا، لیلة القدر است.

یكى از اعضاى دفتر ایشان، دراین باره مى‏ گوید: پنجاه سال است كه نماز شب امام، ترك نشده است. امام در بیمارى و در صحت و در زندان و در خلاصى و در تبعید، حتى بر روى تخت ‏بیمارستان قلب هم نماز شب خواندند.

امام توجه خاصى به نوافل داشتند و هرگز، نوافل را ترك نمى‏ كردند. نقل شده است كه امام، در نجف اشرف، با آن گرماى شدید، ماه مبارك رمضان را روزه مى‏ گرفت و با این كه در سنین پیرى بودند و ضعف بسیار داشتند، تا نماز مغرب و عشاء را به همراه نوافل به‏ جاى نمى‏ آوردند، افطار نمى‏ كردند! و شب‏ ها تا صبح، نماز و دعا مى‏ خواندند و بعد از نماز صبح، مقدارى استراحت مى ‏كردند و صبح زود، براى كارهایشان آماده مى ‏شدند.