امام علی علیه السلام در نامه 55 کتاب شریف نهج البلاغه که در سال 37 هجری قمری به معاویه نوشت، می فرماید:
خداى سبحان دنيا را براى آخرت كه پس از آن مى آيد ، آفريده است و مردمش را مى آزمايد تا معلوم شود كدام يك به عمل نيكوترند . ما براى دنيا آفريده نشده ايم و ما را به كوشش در كار دنيا امر نفرموده اند . ما را به دنيا آورده اند تا آزمایشمان کنند .
سپس امام در ادامه می فرماید:
خداوند مرا به تو آزموده است و تو را به من . يكى از ما را حجت آن ديگر قرار داده . پس تو در پى دنيا تاختى و به تأويل قرآن پرداختى و مرا به جنايتى متهم ساختى ، كه دست و زبان من در آن دخالتى نداشته اند . تو و مردم شام اين بهتان را برساختيد . عالم شما جاهلتان را برانگيخت و ايستادگانتان ، نشستگانتان را .
امام علی در این قسمت از نامه با کلامی نصیحت گونه به معاویه می فرماید:
پس درباره خود از خداى بترس و زمام خود از دست شيطان به در كن و روى به آخرت نه كه راه آخرت راه ما و راه توست . بترس كه بزودى تو را حادثه اى رسد كه ريشه ات را بركند و نسلت را براندازد .
امام در ادامه می افزاید:براى تو سوگند مى خورم ، سوگندى عارى از هر دروغ ، كه اگر دست تقدير مرا و تو را به هم رساند ، همچنان در برابر تو خواهم بود تا خداوند ميان ما داورى كند كه او بهترين داوران است.
باشگاه خبرنگاران جوان؛
امام علی علیه السلام در بخشی از نامه 45 کتاب شریف نهج البلاغه به فرماندار خود عثمان بن حنیف که دعوت مهمانی سرمایه‌داری از مردم بصره را پذیرفته بود می فرماید:ای پسر حنیف،بدان كه هر كس را امامى است كه بدو اقتدا مى‌كند و از نور دانش او فروغ مى گيرد . اينك امام شما از همه دنيايش به پيراهنى و ازارى و از همه طعامهايش به دو قرص نان اكتفا كرده است. البته شما را ياراى آن نيست كه چنين كنيد ، ولى مرا به پارسايى و مجاهدت و پاكدامنى و درستى خويش يارى دهيد . به خدا سوگند ، از دنياى شما پاره زرى نيندوخته‌ام و از همه غنايم آن مالى ذخيره نكرده‌ام و به جاى اين جامه ، كه اينك كهنه شده است ، جامه‌اى ديگر آماده نساخته‌ام. 