توصیف غافلان از زبان قرآن (بررسی چیستی، آثار و مصادیق غفلت)
ذکر الهی به معنای پذیرش الوهیت مطلق خداوند بر هستی است. ذاکر با ذکر دائمی خود می کوشد تا این حضور در محضر الهی را تلقین کند و از همه عنایات ربوبیتی خداوند و تمام ظرفیت های وجودی خود بهره برد. در مقابل، هر دم غفلت از خداوند، به معنای غفلت از خود و بسیاری چیزهای دیگر است؛ چرا که انسان غافل با غفلت خویش با وجود ارتباط فقری خود با خداوند، امکان اتصال آگاهانه بامبدأ وجودی و بقایی خود را از میان می برد و تنها از رحمت رحمانی و تکوینی الهی نسبت به خود بهره می برد و از عنایات و رحمت رحیمی بی بهره می ماند. این گونه است که زندگی سختی را برای خود رقم می زند و همانند کسی می باشد که با آنکه در خانه از همه امکانات روشنایی برخوردار است اما کلید اتصال های برق و روشنایی را نمی زند و در تاریکی مطلق به سر می برد، هر چند که هر از گاهی نوری چون آذرخش محیطش را روشن می کند و به زودی به خاموشی می گراید و او را در تاریکی بدتری تنها می گذارد. این تصویری است که آموزه های وحیانی قرآن از انسان های غافل از خدا به نمایش می گذارد. نویسنده در این مطلب موارد و آثار غفلت را با مراجعه به آموزه های قرآنی تبیین کرده است.
غفلت از حضور
شاید برای شما نیز اتفاق افتاده باشد که به سبب تمرکز بر موضوعی، از اتفاقات پیرامونی و حضور اشخاص و اشیاء بی خبر بمانید. گویی در آنجا حضور ندارید و در جهانی دیگر سیر و سفر می کنید. یا با آنکه در کلاس درس نشسته اید ولی بر بال خیال پرواز می کنید و در جایی دیگر حضور دارید و از آنچه در کلاس می گذرد هیچ خبر ندارید. تنها تن شما در کلاس نشسته است و جان و روح شما در جایی دیگر حضور دارد و گفت وگو و تفریح و زندگی می کند. گاه چنان از کلاس دورید که تنها با تکان های شدید به کلاس درس باز می گردید گویی که از خوابی عمیق برخاسته باشید، دستپاچه می شوید و رفتاری غیر عادی از خود به نمایش می گذارید که مضحکه همکلاسی ها می شوید.
[یکشنبه 1395-12-08] [ 08:14:00 ب.ظ ]
